Ciekawostki, informacje i opisy atrakcji turystycznych w Sudetach
Położony w Książańskim Parku Narodowym, Zamek Ksiąz jest największym z zamków śląskich a zarazem trzeci w Polsce co do wielkości. Jest wizytówką miasta Wałbrzych i miejscem wielu wydarzeń kulturalnych. Jego historia sięga aż XI w. Był wtedy zaledwie małym pałacem, który pełnił funkcję rekreacyjną. Budowę zamku Książ przeprowadził w latach 1288-1292 roku książę świdnicko-jaworski Bolko I. Prawdopodobnie w tym miejscu istniał już wcześniej gród obronny, który rozbudował Bolko I, oraz przeniósł tam swoją siedzibę.
Zamek do 1388 roku należał do książąt świdnicko-jaworskich, następnie do 1392 do wdowy po księciu Bolku II, księżnej Agnieszki. Po jej śmierci, księstwo świdnicko-jaworskie zgodnie z testamentem Bolka II przeszło we władanie króla czeskiego Wacława IV. Już w 1387 roku księżna Agnieszka zapisała zamek staroście księstwa Beneszowi von Chustnik. Od 1396 roku starostą księstwa i zarazem zarządcą zamku został mianowany Johann von Chotienitz. W 1401 roku kupił on zamek wraz z okolicznymi ziemiami od Benesza. W czasie wojen husyckich, w latach 1428-29 zamek został przez husytów zdobyty i częściowo zniszczony. Nowym właścicielem Książa został w 1445 roku po poślubieniu wnuczki Johanna von Chotienitz, Hermann von Czettritz. Jego syn Hans, podobnie jak i inni właściciele okolicznych zamków zajmował się rozbójnictwem. Aby przeciwstawić się narastającej w tej części kraju fali rozboju, król czeski Jerzy z Podjebradów w 1459 roku wyruszył ze zbrojną wyprawą na Śląsk. Zdobył on i zniszczył wiele śląskich zamków, spaleniu uległ również w 1463 roku zamek Książ Po wyzwoleniu przez kilka miesięcy na zamku stacjonowało wojsko radzieckie, dokonując dalszej dewastacji zamku. Po opuszczeniu zamku przez wojsko, stał on niezabezpieczony aż do roku 1956, kiedy to podjęto pierwsze prace konserwatorskie. Intensywną renowację rozpoczęto w roku 1968, co doprowadziło do przywrócenia kilku sal do ich dawnej świetności.
Zamek Książ należy do największych w Polsce. Posiada ponad 400 pomieszczeń (wraz z zabudowaniami gospodarczymi ok. 600), a łączna kubatura pomieszczeń wynosi 150000 m3. Całość jest otoczona parkiem, obok zamku znajduje się stadnina koni. Zamek można zwiedzać przez cały rok..
Wróć
Park został otwarty 14 sierpnia 2003. Mieści się on na terenie fabryki dywanów w Kowarach. W lato modele wystawione są na otwartym powietrzu, w zimie jest możliwość oglądania ich w pawilonie.
czytaj więcej
Zlewiska
Rzeki Sudetów są małe i należą do zlewisk trzech mórz. Są to: zlewisko Morza Bałtyckiego - dorzecze Odry, Północnego - dorzecze Łaby i Czarnego - dorzecze Dunaju. W związku z tym przez Sudety biegnie europejski dział wód, a w Masywie Śnieżnika - na Trójmorskim Wierchu znajduje się miejsce zbiegu trzech zlewisk.
Główne rzeki
Najważniejsze rzeki wypływające z Sudetów: Łaba, Odra i Morawa. Sudeckimi dopływami Łaby są Izera, Úpa, Metuje, Orlica. Dopływami Odry - Opava z Opavicą, Osobłoga, Nysa Kłodzka ze Ścinawką, Białą Lądecką, dwoma Bystrzycami i Białą Głuchołaską, Bystrzyca, Kaczawa z Nysą Szaloną, Bóbr z Kwisą, Kamienną i Łomnicą, Nysa Łużycka. Dopływy Morawy, to Moravská Sázava, Mírovka, Třebůvka, Valová, Haná, Dyje, Krupá, Branná,
Desná, Oskava.
Wodospady
W miejscach stykania się skał o różnej odporności powstały wodospady. Do najbardziej znanych należą: Wodospad Kamieńczyka, Wodospad Szklarki, Wodospad Podgórnej i Wodospad Łomniczki w Karkonoszach, Wodospad Wilczki w Masywie Śnieżnika, a po stronie czeskiej wodospady Łaby, Panczavy, Mumlavski vodopad w Karkonoszach, Nyznerovske vodopady w Górach Złotych, wodospady Bile Opavy i Białej w Hrubým Jeseniku.
Surowce mineralne
Liczne surowce mineralne: węgiel kamienny, antracyt i węgiel brunatny, surowce skalne: (granity, granodioryty, sjenity, gabra, diabazy, bazalty, porfiry, melafiry, marmury, marmury dolomityczne, wapienie, piaskowce, gnejsy, łupki łyszczykowe, amfibolity, zieleńce, kruszywa naturalne), baryt, fluoryt, rudy metali, uran, kamienie półszlachetne itp.
Rzeźba terenu
Uwarunkowana zróżnicowaną budową i długą przeszłością geologiczną oraz zmiennymi warunkami klimatycznymi w czasie geologicznym. Występują różne typy krajobrazów i form terenu. Większość pasm sudeckich ma rozciągłość północny zachód - południowy wschód. Doliny rzeczne o zmiennym przebiegu, miejscami szerokie, o płaskim dnie, w innych miejscach wąskie, o stromych zboczach, przełomowe.
Gleby
W Sudetach przeważają gleby górskie, brunatne i bielice. Na Przedgórzu – czarnoziemy, brunatne i płowe. W Sudetach występują głównie gleby brunatnoziemne w dość znacznym stopniu wzdłuż granicy polsko-czeskiej występują gleby inicjalne i słabo wykształcone oraz gleby napływowe, czyli mady rzeczne wzdłuż:
Nysy Łużyckiej, Nysy Kłodzkiej, Odry, Kwisy, Kaczawy oraz Bobru. Na znacznym obszarze w kotlinach Sudetów występują również lessy i utwory lessopodobne.
Sudety są odrębną grupą górską od występujących w Polsce Karpat. Zajmują obszar od Bramy Morawskiej do Doliny Łaby, należąc zarazem do większej jednostki klasyfikacyjnej jaką jest Masyw Czeski. Więcej na ten temat znaleźć można w opisie Sudetów. Sudety składają się z kilkunastu odrębnych pasm, różniącym się pod względem krajobrazowym jak i geologicznym. Budowa tych starych gór jest bardzo ciekawa zwłaszcza ze względu na różnorodność formy, rzeźby, jak i długość swojego istnienia. Sudety dzielimy obecnie na Wschodnie, Środkowe i Zachodnie i ten ogólny podział będzie dość często używany w tym opisie. W opisach wyróżnia się podziały na ery, a wyróżnia się 4 ery - obecną - kenozoik, poprzednią - mezozoik, oraz paleozoik i prekambr. Ery te trwały po wiele milionów lat.
czytaj więcejKościół parafialny w Karpaczu w Karkonoszach, przeniesiony w 1842 z miejscowości Vang, leżącej nad jeziorem o tej samej nazwiew Norwegii.
Kościół został zbudowany z sosnowych bali w miejscowości Vang w południowej Norwegii, na przełomie XII i XIII w. Powstał jako jeden z ok. tysiąca norweskich kościołów klepkowych – stavkirke. Uważany jest za najstarszy drewniany kościół w Polsce.W XIX w. świątynia stała się już za mała na potrzeby miejscowej ludności, która chcąc wybudować sobie nowy kościół musiała zaciągnąć pożyczkę na pokrycie kosztów budowy. Kościół był mocno zniszczony, ale nadawał się do sprzedaży w celu rozbiórki i odbudowania w innym miejscu. Wtedy norweski malarz Jan Krystian Dahl przebywający w Dreźnie skłonił pruskiego króla Fryderyka Wilhelma IV do jej zakupu dla berlińskiego muzeum.